هرچند در سال‌های اخیر مراجعه به روانشناس و روان درمانگر تا حد زیادی انگ زدایی شده، اما به تصویر کشیدن اتاق درمان به شکل نادرست و غیرحرفه‌ای و نمایش رفتارهای عجیب از بیماران مبتلا به اختلالات روانی در فیلم‌ها و سریال‌های شبکه نمایش خانگی، به جای این‌که باری از دوش نظام سلامت بردارد، خود تبدیل به ابزاری برای برچسب‌زنی شده است. سینما و سریال‌ها همواره نقش مهمی در شکل دادن به نگاه جامعه نسبت به مفاهیم انسانی داشته‌اند؛ از عشق و فقر گرفته تا عدالت و سلامت. یکی از حوزه‌هایی که بسیاری از اوقات به شکل درست یا غلط به تصویر کشیده می‌شود، سلامت روان است. در سینمای جهان فیلم‌هایی مثل دیوانه از قفس پرید، ذهن زیبا یا پناه بگیر توانستند فضای همدلی و درک مردم از اختلالات روانی را بالا برده و بدنامی (انگ) اجتماعی را کم کنند. در بعضی از تولیدات داخلی، روایت‌ها به شکلی پیش می‌روند که به جای افزایش آگاهی و سواد سلامت روان، باعث بی‌اعتمادی به روان‌درمانگرها و تحریف فضای درمان می‌شوند. وقتی در سریالی، روانشناس عاشق مراجعش شده یا در دیگری تیمارستان با خنده و اغراق به تصویر در می‌آید، ذهن مخاطب از روان‌درمانی، تصویری غیرواقعی می‌سازد.