یادداشت آنلاین- داستان اول: ديگر عادت كرده‌ايم شور برمان دارد و شعارهايي بدهيم كه همه مي‌دانند نه مبناي علمي دارد و نه كاركرد عملي. همين است ديگر، وقتي مجبور باشي روزي در سه چهار كنفرانس و همايش با موضوعات متنوع، شعار بدهي و ارايه برنامه كني، نتيجه همين مي‌شود.
وقتي 12-10سازمان عريض و طويل مثلا در حوزه توليد محتوا دخيل و متولي‌اند و هيچ‌كاري از دست‌شان برنيامده است، معلوم است كه "من نوعي" هم وقتي بخواهم برنامه عملي براي توليد محتوا بدهم، به مفهومي دست بيندازم كه اين روزها ديگر از فرط استفاده بسيار تكراري و نخ نما شده است: مردم.
به اين ترتيب فرهنگ‌سازي ما به جاي اينكه مردمي شود، به اين شكل عوامانه مي‌شود: «اگر هر ايراني در ماه يك صفحه محتواي فرهنگي در شبكه اينترنت ارايه كند، ماهانه شاهد اضافه شدن 70 ميليون صفحه محتواي فرهنگي در فضاي ديجيتالي خواهيم بود.»
(عبدالمجيد رياضي دبير شوراي عالي فناوري اطلاعات در گفت‌وگو با ايسنا 30/2/86)
نه، شاهكار نيست؟ ما ايراني‌ها- هر 70 ميليون نفرمان، از نوزاد دو روزه تا پيرمرد بي‌سواد 100ساله- هر روز بعد از ورزش صبحگاهي و ميل كردن شير و عسل، بنشينيم پاي اينترنتي كه ضريب نفوذش به لطف همه دست‌اندركاران به 100 درصد رسيده، بعد بنا به وظيفه فرهنگي- اجتماعي كه به دوش داريم، يك صفحه محتواي فرهنگي‌مان را توليد كنيم و بعد، اگر دو روزه‌ايم، وق بزنيم براي شيرخشك و اگر 100 ساله‌ايم، برويم با حقوق بازنشستگي‌مان، استراحت كنيم و حمام آفتاب بگيريم و آب پرتقال‌مان را نوش‌جان كنيم.
اگر هم وبلاگ‌نويسي هستيم كه توليد محتوا مي‌كنيم و كسي هم نيست "كمپوت سيب"‌مان را برساند دست‌مان، به كسي مربوط نيست.
داستان اول را جمع كنيم:

1- توليد محتوا متولي دارد و برنامه عملياتي مي‌خواهد.
2- فرهنگ متولي دارد
3- بر فرض محال كه همه ايرانيان به توليد محتوا بپردازند، هيچ تضميني نيست كه اين محتوا(حداقل با استانداردهاي دولتي ما) فرهنگي قلمداد شود.
4- دوستان! واقعا خودتان از اين شعارهاي بي‌سر‌و‌ته خسته نشده‌ايد؟
داستان دوم:
مردي با كيسه‌اي ماست كنار دريا ايستاده بود و قاشق قاشق ماست در آب مي‌ريخت...