یادداشت آنلاین- كورش شمس-از روزي كه پيامك تلفن‌ همراه پا به عرصه ارتباطات اجتماعي كشورمان گذاشته تا امروز كه حدود 20 ميليون ايراني، از تلفن‌همراه استفاده مي‌كنند، بالغ بر 22 ميليارد SMS بين مشتركان تلفن‌همراه جابه‌جا شده است.
اين سرويس ارتباطي كه به زعم بسياري از متخصصان علم ارتباطات شبه رسانه محسوب مي‌شود، به دليل ويژگي‌هاي خاص خود، آثار شگرفي را در سطحي گسترده بر فرهنگ روابط اجتماعي شهروندان ايراني بر جاي گذاشته است؛ تا جايي كه اين روزها به يكي از دغدغه‌هاي مهم كساني مبدل شده كه نگران سلامت فرهنگي جامعه هستند.
با اين وجود، ماحصل تمام اين نگراني‌ها و دغدغه‌ها حرف و حديث‌هاي ناتمام و بي‌سرانجامي درباره تبديل زبان SMS ها به فارسي و تغيير نام آن توسط فرهنگستان ادب و زبان فارسي به «پيامك» است.
شركت مخابرات ايران كه بيش‌ترين سهم را در توسعه اين سرويس در كشور دارد، به دليل ماهيت ساختاري‌اش مسووليت و وظيفه‌اي در خصوص پيامدهاي فرهنگي و اجتماعي توسعه پيامك در كشور بر عهده ندارد و برنامه‌ريزي‌اش براي عرضه سيم كارت‌هاي ويژه ارسال پيامك نشان مي‌دهد كه مهم‌ترين دغدغه اين شركت دولتي درآمدهاي ميلياردي حاصل از ارايه سرويس است.
در سوي ديگر اين ماجرا، نهادهاي فرهنگ‌ساز كشور مانند سازمان تبليغات اسلامي و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي قرار دارند كه به رغم مسووليت ذاتي‌شان در برابر پديده‌هاي فرهنگي، تاكنون تلاشي براي بهبود فرهنگ استفاده و همچنين محتواي پيامك‌ها نكرده‌اند و به نظر هم نمي‌رسد كه به اين منظور برنامه يا استراتژي خاصي داشته باشند (حداقل تا امروز چيزي در اين باره گفته و شنيده نشده است).
با اين وصف اين سوال مطرح مي‌شود كه با توجه به گستره رو به رشد و پرشتاب كاربرد پيامك در ايران، كدام نهاد و دستگاه مي‌بايد نگران عواقب استفاده نادرست از چنين پديده‌اي باشد و به مديران مخابرات ايران بگويد، سيم كارت‌هاي خاص SMS را بايد با ايجاد زمينه‌هاي فرهنگي لازم و اطلاع‌رساني منتج به بهبود فرهنگي عرضه كنيد؟