شيما حكيمی- بديهي است که ارايه لپ تاپ هاي ارزان قيمت به کودکان کشورهاي در حال توسعه اقدام بزرگوارانه اي است؛ اما نبايد فراموش کرد، اگر چه خريد يک لپ تاپ 200 دلاري براي اروپايي و آمريکايي ها مثل آب خوردن مي ماند و نوعي آتش زدن به مال براي فروشنده به نظر مي رسد ، در کشورهاي در حال توسعه و فقير چنين وضعيتي برقرار نيست.روي ديگر سکه اين است که اتفاقا و دقيقا اين لپ تاپ ها ويژه همين کشورها طراحي و ساخته شده اند و سوالي که مدام در گوش ما زنگ مي زند اين است که چه کسي واقعا بابت اين لپ تاپ ها پول خواهد پرداخت و چگونه؟شما مي توانيد امروز يا همين فردا کامپيوتر ارزان قيمت 100 يا حتي 50 دلاري بفروشيد ، اما واقعا اين کامپيوتر ها قيمت مناسبي دارند يا به اندازه کافي ارزان هستند؟براي مثال کافي است به اندونزي که با جمعيت 235 ميليون نفري در زمره بزرگترين کشورهاي در حال توسعه دنيا به شمار مي رود ، توجه کنيم .اين کشور بيش از 40 ميليون دانش آموز دارد و خريد يک لپ تاپ 200 دلاري براي هر کدام از آنها به معناي 8 ميليارد دلار هزينه برا ي دولت اين کشور است.چنين رقمي 3/3 برابر بيش تر از بودجه اي است که براي کل سيستم آموزشي 12 ساله مدارس در سال 2007 تصويب شده بود.البته تازه اين رقم تنها هزينه سخت افزاري را در بر مي گيرد و با احتساب هزينه هاي جانبي ، پشتيباني و يا توليد محتوا براي لپ تاپ هاي مذکور ، احتمالا دود از سر مقامات کشور مذکور به آسمان خواهد رفت !وضعيت در ساير کشورهاي در حال توسعه نيز چندان بهتر از اندونزي نيست و معني چنين وضعي اين است که بودجه اندکي براي سرمايه گذاري بلند مدت در بخش علوم رايانشي وجود دارد.به همين دليل OLPC تا کنون موفق نشده حجم مورد نياز سفارش خريد لپ تاپ را از سوي کشورهاي مقصد ( کشورهاي در حال توسعه ) براي توليد لپ تاپ دريافت کند.