محمد فواد رحمان سرشت - ICTPRESS - امروزه جهان پیرامون ما سراسر آکنده از تغییرات و تحولات گوناگونی در عرصه علم و فناوری است.
این مسئله آنچنان گسترش یافته است که نمونه آن را در افزایش روزافزون کابران تلفن همراه و ارزش افزوده های آن همچون پیام کوتاه ، رایانه و پیشرفت سخت افزاری و نرم افزاری آن در کوتاه ترین زمان (۱۰ ساله اخیر) و افزایش کاربران می‌توان به خوبی مشاهده کرد.
در این میان با ظهور ابزار نوین و فرایندهای وابسته به آن، فرامین نرم‌افزاری و زیرساخت‌های مورد لزوم، بحث داغ آمادگی الکترونیکی از مهم‌ترین مباحث روز است.
آنگاه که با پیشنهاد اتحادیه مخابرات راه دور و قبول سازمان ملل متحد بر تشکیل اجلاس سران کشورهای جهان درباره جامعه اطلاعاتی، این مسئله از ۲۰۰۳ میلادی به جد دنبال شد که در نتیجه آن جهان چهره جدی تری برای تعقیب مسائل پر اثر در بالا بردن آمادگی الکترونیکی در میان کشورها به خود دید.
این مسئله حتی با جلسات بعدی رنگ بیشتری گرفت و در ۲۰۰۵ میلادی در تونس تصمیمات مرور و بررسی عملکرد علاوه بر مقاطع میانی به سال ۲۰۱۵ میلادی موکول شد.
آنچه کشورها اکنون شدیدا به آن توجه کرده و پیگیری می‌کنند، افزایش شاخص‌هایی است که در اصل آمادگی الکترونیکی آنها را بالا می برد تا به واسطه آن، هم از چرخه تکنولوژی روز عقب نمانده و بهره‌مند شوند و هم فاصله فقیر و غنی را کاسته و عدالت را جاری سازند.
اما کشور ما هم در این بین همانند دیگر کشورها ضمن حضور در مجالس یاد شده بر پیگیری مباحث مشترک جهانی در افزایش آمادگی الکترونیکی خود متعهد شد.
از این رو اتفاقات مهمی هم در جرگه فراهم آوری زیرساخت‌ها، افزایش ضریب نفوذها و تاسیس دفاتر خدمات روستایی و امثال آن در کشور انجام گرفت. اما آیا کافی است ؟
امروز در شرایطی صحبت از فناوری و سرعت شتابان آن را به میان می‌آوریم که از فکر تا عمل در سراسر جهان فاصله تنها یک کلیک است.
از طرفی دیگر در این شرایط در کشورمان اختلاف نظرها در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات بیش از حوزه سیاسی رنگ رقابت و درگیری‌های بی اثر و چرخش وار به خود گرفته است.
اصل موضوع جای خود را به اختلاف سلیقه‌ها ، منم منم ها و ... داده است به گونه‌ای که هر مسئول و سازمان مربوطه برای حل مشکل مقطعی به توجیهی مقطعی متوسل شده و توپ را به زمین دیگری حواله می دهد.
در این میان آیا فناوری اطلاعات و ارتباطات به مثابه توپ فوتبالی است که میان مسئولان پاسکاری می‌شود و از مسیر مشخصی در حرکت برخوردار نیست ؟! این مسئله از مهم‌ترین موضوع تولی‌گری مباحث مختلف فناوری اطلاعات و ارتباطات گرفته تا برگزاری بزرگ‌ترین نمایشگاه های ICT در ایران به چشم می‌خورد.
مگر نه آنکه اهداف مشترک است و آن بهره‌مندی از تکنولوژي‌های روز جهان برای ارتقاء سطح ایران در جهان ، عدالت گستری ، رشد علمی مردم ، افزایش سطح خدمات دهی دولت به مردم بر پایه سیستم‌های نوین با کمترین زمان ممکن، پیوستن به جامعه اطلاعاتی جهانی ، تحقق اهداف چشم‌انداز ۲۰ ساله کشور، اهمیت بخشی به مصالح کشور ، کمک به رشد اقتصادی پایدار و توسعه آن و از این قبیل است ، پس یکی برای همه و همه برای یکی.